Dzień Osób Nieśmiałych
Nieśmiałość bywa bardzo często mylona z introwersją, jednak są to dwa odrębne terminy. Pierwszy dotyczy stanu psychicznego, natomiast drugi rodzaju temperamentu. Osoba nieśmiała może być zarówno introwertykiem, jak i ekstrawertykiem. Warto walczyć ze stereotypami, w których uważa się, że osoby nieśmiałe pragną za wszelką cenę zniknąć w tłumie. Oczywiście może tak się zdarzyć, jednak nie stanowi to naczelnej zasady. Tak, jak każdy inny człowiek, osoba nieśmiała może lubić zarówno kolorowe i zwracające uwagę ubrania i dodatki, jak i stonowane i spokojne stroje. W pierwszym przypadku sprawdzą się szalone skarpetki we wzory tropikalnych liści albo kolorowe skarpetki w kratkę. Z kolei osobom preferującym klasyczny styl powinny przypaść do gustu eleganckie skarpetki garniturowe. Nawet współcześnie naukowcy spierają się odnośnie przyczyn nieśmiałości. Wśród najczęściej podawanych czynników wymienia się m.in. presję ze strony rodziców albo rówieśników, a także przykre wspomnienia dotyczące np. odrzucenia albo bycia ocenianym. Istnieje też teoria, zgodnie z którą na rozwój nieśmiałości mogą mieć wpływ skłonności wrodzone. Jednak w większości przypadków to człowiek jest źródłem bólu dla drugiego człowieka. Dzień Osób Nieśmiałych ma za zadanie uświadomić, jak wiele osób boryka się z tym problemem. Nie w każdym przypadku da się mu zapobiec, jednak czasem dzięki życzliwości i otwartości na drugiego człowieka można ułatwić innej osobie funkcjonowanie w społeczeństwie.
Czym właściwie jest nieśmiałość?
Poczucie lęku i zakłopotania, przerażenie przed byciem ocenianym, a do tego suchość w gardle, pocenie się rąk czy drżenie mięśni – większość osób choć raz w życiu spotkało się z przynajmniej jednym z tych objawów. Nieśmiałość ma różne oblicza. Może być chwilowym stanem wywołanym np. niekomfortową sytuacją, taką jak wyznanie uczuć, wystąpienie publiczne, rozmowa o pracę czy ważny egzamin. Zdarza się jednak, że nieśmiałość staje się permanentna, przez co prowadzi do poważnych lęków społecznych. Może dotyczyć zarówno sfery emocjonalnej (np. lęku czy zakłopotania), jak i somatycznej (m.in. czerwienienie się, przyspieszenie pulsu). Podobnie, jak nie ma jednej przyczyny nieśmiałości, tak nie istnieje jeden skuteczny sposób jej zwalczenia. Pojawiająca się doraźnie nie musi być specjalnym kłopotem, problemy pojawiają się w chwili, gdy znacząco wpływa na jakość życia i doprowadza do ograniczenia podstawowych czynności społecznych. Z pewnością lepiej unikać mówienia nieśmiałym ludziom, że ich problem rozwiąże wyjście z domu. Takie rady działają na podobnej zasadzie, co powiedzenie człowiekowi z depresją, że przecież nie ma się czym martwić. Dobrym sposobem jest okazanie drugiej osobie życzliwości i wysłuchanie jej. W niektórych przypadkach faktycznie może się okazać, że stopniowe przyzwyczajanie się do obecności ludzi odniesie oczekiwane skutki. Kiedy indziej np. przy silnej fobii społecznej potrzebna może być konsultacja z psychologiem albo psychiatrą. Najważniejsze, żeby nie bać się szukać pomocy, która wcale nie jest powodem do wstydu. Powinna być za to przyczyną dumy spowodowanej chęcią podjęcia zmian, które mają polepszyć jakość życia.
